Pekan Padang Besar sebelum Perang Dunia Ke II merupakan sebuah pekan kecil di utara Semenanjung Tanah Melayu, bersempadan dengan Negara Siam atau Thailand. Pekan ini juga merupakan pintu masuk ke Tanah Melayu daripada Siam melalui jalan kereta api kerana jalan raya belum ada pada masa itu. Jalan raya menghubungkan Malaysia dengan Negara Siam dibina selepas Perang Dunia Ke II oleh pasukan Tentera Malaysia.

Penduduk Padang Besar

Penduduk Padang Besar pada masa itu terdiri daripada orang Melayu, Cina, India dan Pakistan. Pekerjaan mereka ialah sebagai kakitangan kerajaan, polis, buruh kereta api, berniaga dan menternak lembu serta kambing.

Pakatan Masjid Dan Rumah Musafir Islam 

Sekitar tahun 1950 an, Padang Besar mula berkembang dari sebuah pekan kecil bertukar menjadi penempatan yang besar. Orang melayu khususnya orang Islam telah ramai bermusafir ke sini. Ramai daripada mereka datang dari Pattani, Kelantan dan Terengganu pada musim-musim menuai padi dan ketika musim haji. Mereka telah singgah dan berehat di bawah pohon-pohon kayu atau di kaki lima kedai-kedai sementara menunggu perjalanan kereta api keesokan hari.

Satu usaha telah dijalankan oleh pihak Ketua Imigresen Padang Besar diketuai oleh En Othman bin Abd Rahman (D.A.C.I.) Padang Besar dengan beberapa orang pegawai imegresen iaitu En Baharom bin Awang dan En Mohd Noor bin Mohd Zain, kakitangan Jabatan Kastam, Polis, Kereta Api, Haiwan, Pertanian serta Tuan Imam iaitu Tuan Hj Ishak dan En Mydin Syeikh Ali. Mereka telah menubuhkan satu badan untuk mengumpul derma orang ramai yang dinamakan “Pakatan Masjid dan Rumah Musafir  Islam Padang Besar”(PMRMIPB).

Pakatan ini telah berjaya membina sebuah masjid serta sebuah rumah persinggahan yang dinamakan “Rumah Musafir Islam” yang menjadi kemudahan kepada mereka yang datang dari luar.